Waarom: daarom

Ik moest ineens weer aan dit wijnverhaal van Ton van Reen denken.
Waarom?
Daarom…
Daarom,  omdat ik  op twitter en Facebook regelmatig serieus
bedoelde kreten van wijnschrijvers, culi-journalisten en restaurateurs
lees die zo idioot zijn dat je niet kunt geloven dat ze het serieus kunnen menen.

Zo had een  journaliste het over “gedroogd sap” en een restaurateur  schreef met droge ogen dat je bij hem
tafels met beperkingen kon reserveren. De jongedame had het ‘gedroogde” sap gegeten bij een drie sterren zaak
en de tafels met beperkingen kon je reserveren bij een voormalig een sterren restaurant. Gedroogd sap lijkt
me iets om het sprookje de Kleren van de Keizer mee te verrijken. Ik zie het voor me: de keizer in z’n blote gat
drinkt heel sjiek een glas met niks er in.  En hoe zou het zijn om aan een tafel met beperkingen te zitten? Ik
zie het al voor me wat er allemaal aan zo’n tafel kan gebeuren.

Maar lees het verhaal van Ton maar eens of nog eens. Je blijft lachen

De Limburgse schrijver Ton van Reen haalt in dit verhaal heerlijk uit naar 
het taalgebruik van menig wijnschrijver. Hij fileert  Onno Kleyn en
en hij is heel duidelijk over collega’s van Onno: “Wijnschrijvers zijn fantasten”.
Zoals een goed schrijver dat kan, 
belicht hij een onderwerp vanuit onverwachte hoek. 

Wijnschrijvers zijn fantasten

Liefhebbers van wijn moeten onderstaand stukje niet lezen.
Ik weet er niet veel vanaf, ook al drink ik af en toe een glas wijn.
Soms lees ik de stukken over wijn van wijnschrijver Onno Kleyn.

Vorige week was het raak. Hij schreef over Cabernet Sauvignon, in dit geval afkomstig uit Australië.
Meestal pak ik in de supermarkt een fles Cabernet Sauvignon, omdat alle wijn die zo heet gewoonlijk goed smaakt.
Boven het stuk stond: zwarte bes struikelt het glas uit.

Wow

Wow. Ik vind zwarte bessen (cassis) lekker en elk jaar kweek een tiental struiken die ik meegeef aan vrienden en voorbijgangers.
Dus: op naar de winkel, een fles gekocht voor 12,95 en direct geproefd. (overdag drink ik nooit hoor)
Het viel me tegen dat er GEEN zwarte bessen uit het glas struikelden.
De wijn smaakte zoals alle andere flessen Cabernet Sauvignon, die ik gewoonlijk voor 3,90 of 4,90 koop.
Of soms voor 1,90 bij de Lidl.
Nu vind ik het al heel vreemd dat wijn het glas uit struikelt, me dunkt dat het dan een kliederboel wordt.
Ik zie dat wel eens gebeuren bij vriend Hay die na een avond filosoferen een tweede fles soldaat heeft gemaakt,
flink geknoeid heeft en struikelend naar huis loopt.

Zwaar verliefd

Nog maar eens dat stuk van Onno Kleyn gelezen. Het bleek dat Onno zwaar verliefd was op de
Cabernet Sauvage.Lees even mee: ‘Het fruit knalt, als door een zweep aangezet, hele kisten zwarte
bes struikelen het glas uit, pootje gelicht door rokerige stronken hout.
Eucalyptus, Australiës eigen boom, wuift nog wat extra aroma toe.’
Einde citaat. (Kronkelende zinnen, maar ze zijn niet van mij maar van Onno).

Ik sta versteld. Ik hou niet van rooksmaak, zeker niet in wijn, en proef nog eens. Nee, geen rooksmaak.
Nog steeds de smaak van de Cabernet Sauvignon van de Lidl en Jumbo.
Die rooksmaak werd waarschijnlijk veroorzaakt door Onno’s sigaretje.
En dan die hele kisten zwarte bessen die het glas uitstruikelen. Hoeveel kisten passen er in één glas.
Maar ik proef nog steeds geen cassis. Niet één zwarte bes.

Opnieuw sta ik versteld

Ik lees verder. ‘De smaak is rijk, fluwelig, fluistert geheimpjes uit de donkere eiken slaapkamer
waar de wijn een jaartje woonde.’ Einde citaat. Opnieuw sta ik versteld.
Zonder te overdrijven moet ik constateren dat Onno zo verliefd op de wijn is dat hij met de wijn in bed ligt en met de
fles de liefde bedrijft, terwijl de wijn hem geheimpjes toefluistert.

Dus nog eens proeven. Nee, de wijn fluistert mij geen geheimpjes toe. Dat is voorbehouden aan de verliefde Onno Kleyn.
En dan vervolgt Onno: ‘Droog, dat is hij.’ Einde citaat.
Al vele jaren lees ik dat wijn droog moet zijn. Nu weet ik wel wat wijnschrijvers ermee bedoelen, maar wijn die aanbevolen wordt
omdat hij droog is, glijdt als een rasp door mijn keel. Een fles droge wijn gaat bij ons, nadat hij al een maand geleden is geopend,
door de gootsteen. De wijn die ik drink moet zeiknat zijn, niet zoet, maar wel gewoon lekker. En hij mag alleen naar wijn smaken.

Wijnschrijvers zijn fantasten.

Wijnschrijvers zijn fantasten. Ze schrijven de grootst mogelijke onzin op,
menend zo een doodgewone wijn als de Cabernet Sauvignon
je boodschapmandje in te schrijven. Dat lukt dus. Ik ben er in getrapt. Tien euro teveel betaald.

Laatste citaat. ‘Zijn rondeur komt uit de 14 procenten alcohol die het ORGELPUNT vormen,
waarboven de andere stemmen
hun GEURMELODIEËN laten klinken.’ Einde citaat.

ORGELPUNT??? Ik proef niks van orgelmuziek. Ik denk dat Onno een drankorgel is.
Ik heb met Onno te doen. Hij is zo verliefd dat hij absoluut niet meer weet waarmee hij bezig is.
Maar hij heeft wel een dichterlijke ziel. Hij schrijft zoals de romantische dichters schreven aan het eind van de negentiende eeuw.
Maar die schreven dan wel over de jongedames waar ze hoteldebotel van waren. Oubollige gedichten, dat wel.
En kletspraat. Net als de kletspraat van verliefde Onno.

Tijdelijk krankzinnig

Desondanks denk ik dat Onno Kleyn ooit een mooie literaire prijs krijgt,
vooral omdat hij van een gewoon wijntje een toverdrank heeft gemaakt, die hem heeft beneveld.
Zijn grote liefde heeft hem verliefde woorden gegeven. Dat ze kant nog wal raken maakt niet uit.
Tenslotte zijn alle verliefde mensen tijdelijk krankzinnig.

Ton van Reen