Kleindochter Luna vindt “mijn” havermout zo lekker
Kleindochter Luna vond de havermout die ik voor het ontbijt maakte zo lekker dat ze die thuis ook op mijn manier wil eten.
Maar ook mijn eigen Marjolijn, die ik elke ochtend verwen met een ontbijt bestaande uit drie tot vijf gangen, verheugt zich op “mijn” havermout. Dat wil wat zeggen. Marjolijn is kritisch. Koken kan altijd mooier, smaakvoller, aromatischer. Zo is haar instelling ook als ze zelf kookt. Maar ze vindt mijn “papje” volmaakt.
Liefdesverhouding
Ik heb al vanaf mijn prille jeugd een liefdesverhouding met havermout. ’n havermout ontbijt was het eerste dat ik, toen ik vier was, kon klaar maken. Ik weet nog goed dat ik met de welpen op kamp was in Zuid-Limburg en een mede welpje de havermout mocht bereiden op een houtvuur voor de tent. Hij gooide het hele pak in een litertje water. Wat moest ik lachen toen de lepel bleef steken in brij die zo vast was geworden als schokbeton. Je kon de pap snijden met een mes. Wat was ik trots toen ik daarna mocht voordoen hoe het wel moest. De plek waar ik mijn eerste culinaire kunsten vertoonde zie ik nog duidelijk voor me. De grote militaire tenten waarin we sliepen stonden op een glooiende wei. In de verte, diep in het dal, zag je een dorpje en de Geul. Ook herinner ik me dat er heel veel koeien stonden, magere zwart-witte die je “bij ons” in Noord-Limburg niet zag.
Havermout, een delicatesse
Het zou nog lang duren voordat ik van het bordje havermout een delicatesse maakte. Daaraan vooraf ging 45 jaar werken als cuisinier, denken over kookprocessen en waarnemen wat er gebeurt met ingrediënten tijdens het koken. Ik ben dan één met het proces. Ik kijk, ruik, luister, voel en neem met heel mijn hart waar. Uiteindelijk is de uitkomst simpel: geef gerechten de tijd om onder invloed van het warmte proces de volledige smaak te ontplooien. De tijd geven wil ook zeggen dat je moet leren het vuur te beteugelen en er mee leert spelen.
Recept
Dat principe, geeft gerechten de tijd, geldt ook voor het bereiden van een simpel bordje “pap”. Ik geef je hier mijn recept. Op een deel havermout gebruik je 3,5 deel melk. Strooi er rozijntjes bij en wees daar niet te zuinig mee. Laat het geheel 35-40 minuten zachtjes trekken terwijl je af en toe goed roert. Door de betrekkelijk lange tijd wellen de rozijnen optimaal en geven een licht zoete touch aan de havermout. De havermout zelf ontwikkelt door het lange en zachte proces een verfijnde wat nootachtige smaak. Het zal je ook opvallen dat volledig gewelde graan ook licht verteerbaar is en je een weldadige warmte schenkt. Soms roer ik er ook een vleugje kaneel door. Kaneel versterkt je hart, zegt dr. Roy Martina, die me vooral leerde hoe je je gevoel kunt scholen. Dat komt me bij het koken heel goed van pas.
Tulpen op tafel
Zelf zet ik een pannetje met havermout in een stoomapparaat. Daardoor verloopt het warmte proces gelijk zonder kans op aanbranden of aankoeken.
Natuurlijk schep je daarna de havermout in voor verwarmde bordjes die je op een gezellige ontbijt tafel zet. In deze tijd hoort daar ook een vaas met tulpen op te staan.
Lekker eten komt het best tot z’n recht in een goede sfeer.
Dit verhaaltje zou nooit zijn geschreven als Luna en Marjolijn niet zo enthousiast hadden gereageerd op “mijn” havermout.
Hubert Haenen
29/4/2018