Lagunen, ganzen en wilde zwijnen. Ook Ahrwijn komt hier aan bod. Dit is een van mijn beste foto’s
26 januari 2016. Het heeft flink gevroren. Er ligt ijs op de lagunen. Grote oppervlakten zijn met riet zijn bedekt. Het felle licht van de laagstaande zon doorschijnt de rietpluimen die nu als een stralenkrans gloeien. Het riet is het thuis van veel aparte vogeltjes, die je wel hoort maar meestal niet te zien krijgt. Ook de wilde zwijnen verbergen zich in het riet. Het moeten er tientallen zijn, maar je krijgt ze vrijwel nooit te zien. Als ze ’s nachts tevoorschijn komen woelen ze het nabije bos om. Het voorbije jaar hebben ze ook wandelpaden volkomen vernield. De open stukken van de lagunen zijn het domein van trekvogels, meestal verschillende soorten ganzen en eenden. Je ziet er ook prachtig gekleurde kieviten met de kenmerkende pluimpjes op de kop.
Zeearend
Maar de meest indrukwekkende bezoekers van de lagunen zijn toch de zee-arenden. Als ze in de buurt komen schrikken de ganzen onder oorverdovend kwaken op en vliegen in paniek naar het midden van de plas. Je hoeft maar naar de ganzen te luisteren om te weten of zeearenden in de buurt zijn. Af en toe zie ik hier ook de indrukwekkende kraanvogels, de grootste vogel van het noorden. Ik loop graag in dit beschermde natuurgebied. Het is een perfecte afwisseling met het zittend achter je computer verhalen te schrijven over Ahrwijn, Stoppen met Roken of artikelen over Valkenburg die dan in de Vestingstadkrant verschijnen.
Deze foto stuurde ik in naar de Lübecker Nachrichten. Hij werd geplaatst als beste foto van de week.
7 mei 2017. Heel Noord Duitsland is geel. Het koolzaad bloeit. Als het ook nog mooi weer is dan gaat de familie wandelen. Papa, mama, oma en de twee kleinkinderen Auke en Mereltje.
Opa fotografeert. In een flits zag ik de scherp afstekende silhouetten tegen de knalgele achtergrond. Ik had maar een kort moment om dit vast te leggen voordat de familie achter struiken uit het zicht verdween. Gelukkig had ik net te voren de juiste tijd, witbalans en focus ingesteld en gekozen voor een telelens. Een beetje geluk moet een fotograaf toch hebben. Mijn Marjolijn vond de foto zo geslaagd dat ik hem moest inzenden naar de krant. Hij werd op zondag geplaatst als beste foto van de week en dat leverde me ook nog een vier tientjes op.
Vincent, 19, vindt het leven uiterst aangenaam.
Je ziet aan de foto dat hij spelend door het leven gaat. Vincent maakt moeiteloos vrienden, hij heeft ook altijd wel een handeltje of baantje dat hem van het nodige geld voorziet. Dat geld geeft hij dan uit aan leuke dingen: met een vriend een paar weken naar Bali, even naar Zuid Frankrijk vliegen om een weekje te genieten op de boerderij van z’n tante, biertje drinken met klasgenoten. Vincent, 19, studeert sinds september vorig jaar in Delft en dat doet hij serieus. Hij is heerlijk close met zijn vader en moeder en een broer voor z’n jongere zusjes zoals een oudere broer moet zijn: stoer, plagend, helpend, zorgend. Op Facebook volgt Vincent ook alle berichten van z’n opa die deze foto maakte en het ware verhaal er bij “verzon”. Het is misschien niet een van mijn beste foto’s, maar ik wilde je zo’n stralend gezicht niet onthouden.
Bloesem en het grote contrast
11 mei 2017. Volmaakte kleuren, lieflijke vormen, prachtige compositie. De bloesem rook heel zacht en mild naar geurige appel. Toen ik een tweede keer rook kreeg ik een long vol terige rook naar binnen. Een vrouw met een uitgemergeld grijzig gezicht liep voorbij: sigaret tussen de vingers van de rechterhand, mobieltje in de andere hand. Haar stem was rauw en wat ze zei klonk naar ruzie. Twintig meter verderop gooide ze de peuk met een kort nijdig gebaar in het heldere water van de lagune.
Peuken
Dit is zo’n voorval zoals je vaak in allerlei variaties ziet: peuk in plantenbak, ontelbare peuken op de weg van een drukke straat, peuk uitgedrukt in een leeggegeten karkas van kreeft, peuken in het droge bos, peuken op een blotevoetenpad, peuken in een bloemenbed, peuken op de vensterbank van je huis, peuken op het strand. De wereld ziet er zonder peuken mooier uit en rokers zullen opbloeien. Stoppen is trouwens lang niet zo moeilijk als al die verhalen je voorspiegelen. Vertel je zelf een nieuw verhaal of laat je helpen door mijn verhaal.
Meeuwenkuikens langs de waterkant.
14 juni 2017. Donsjes langs de waterkant in de haven van Travemünde. De meeuwenkuikens hadden veel bekijks terwijl de moedermeeuwen uit de buurt bleven. Tussen de keien scharrelden ze wat rond om een hapje te vinden. Met hun flinke snavels hakten ze een paar krabbetjes aan stukken. Ik had er flink veel spijt van dat ik een telelens thuis had laten liggen, er was zoveel kuiken-moois te zien dat ik jammer genoeg, door gebrek aan de juiste uitrusting, niet goed op de foto kon krijgen. In juni hoop ik op een herkansing.
Wat een dotje is dit rupsje “nooit genoeg”.
16 juni 2017. Op een vierkante meter tuin is vaak net zoveel te ontdekken aan bijzonder leven dan in een hele dierentuin. Ik heb gefascineerd gekeken naar deze prachtige rups met al zijn pootjes, zijn mooie kleurtjes en zijn vriendelijke kopje. Een paar maanden later, rond 20 september kon ik een paar prachtige foto’s van vlinders maken, ook in de tuin. Ik heb nog gekeken of ik het rupsje in een van hen herkende.
Dit “sterren” broodje is een omweg waard “.
10 september 2015. Er zijn van die momenten in het leven dat alles past. Dat noem ik een “sterrenmoment”. De “Neue Rösterei” is zo’n plek waar ik in 2017 vaker van die momenten mocht beleven. De eerste verrassing was een kop koffie. Voor het eerst kon ik in de koffie de beloofde weelderige smaak, die in de beschrijving stond, ook echt proeven. Ik heb al vaker te vroeg gejuigt bij een eerste kennismaking. Maar dit keer was mijn koffiemoment geen toevalstreffer. Elke keer dat ik er kwam, was de koffie “memorabel”. Ondertussen zag ik vaak uitzonderlijk mooi opgemaakte bordjes passeren. De eerste keer dat ik een broodje met Brie bestelde was ik zo aangenaam verrast door opmaak en smaak dat ik een spontaan geluksmoment kreeg. Ook dit eerste broodje was geen toevalstreffer: alle gerechtjes waren juweeltjes. Restaurantgids Michelin zegt van een twee sterren restaurant dat het een omweg waard is om er te dineren. De Neue Rösterei is zo’n omweg waard voor koffie en een van de heerlijke hapjes. Voor thuis koop ik er koffie die vers in deze zaak is geroosterd. Daar loop ik dan graag tien kilometer voor, “samen” met mijn camera. Op een wandeling dienen zich meestal wel een paar fotomomenten aan.
Kleur, perspectief, vaart en een verwarde man
16 september 2017. Vanuit het café waar, ze ons een echt Frans crèpje serveerden zag ik hier een ” beste foto ” gemaakt moest worden. Alle ingrediënten hiervoor boden zich spontaan aan:
kleur, prachtig perspectief, een dreigend wolkendek en een een enkele surfer die zich met hoge snelheid liet voortjagen door de harde wind. Ik wilde zo’n surfer vastleggen op het moment dat hij midden in de zoeker van de camera, juist boven de aanlegsteiger, passeerde. Ik nam een paraplu mee naar buiten om boven de camera te houden en wachtte af tot hèt moment zou komen. Ik geloof dat ik er twintig minuten heb gestaan om dit ene shot te maken. Toen ik koud en kletsnat het café in liep keken de mensen me aan als of ze een verwarde man zagen.
Was dit het rupsje dat ik 2,5 maand geleden fotografeerde? Ik vind het wel een ” beste foto “.
19-09-2017. Nee dit kan niet het rupsje zijn dat ik op 11 juni trof terwijl het rustig aan over een stengeltje van een plant naar een nieuw blaadje kroop om aan te knabbelen.Als je naar een foto als deze kijkt, dan lijkt het alsof films die gaan over wezens van andere planeten, gewoon hier op aarde hun voorbeelden hebben gevonden. Het mooie aan deze foto is dat je kunt zien hoe de vlinder met zijn lange tong de nectar uit de bloem haalt. De tong is het zwarte streepje, een centimeter links van de kop van het diertje. Dat gaat zo snel dat je het met het blote oog niet kan zien. Dit maakt de foto zo bijzonder. Ik heb nog een heel stel super mooie foto’s van vlinders, maar de vlinder in actie is specialer.
Een van de beste foto’s die ik ooit aan de Ahr maakte.
17-10-2017. Tussen de huizen, midden op de foto, slingert de Ahr zich door het dal. Het is herfst en de oogst is nog nooit zo vroeg geweest. Terwijl de oogst in vele delen van Duitsland en Europa spectaculair laag was, leverde het Ahrdal 6 procent meer hectoliters wijn op. Doordat het dal betrekkelijk smal is en het bovendien wordt beschermd door hoge heuvel is het ook minder gevoelig voor vorst, sneeuw, onweer en andere weersinvloeden. Deze foto is een echt portret van het dal met zijn heuvels en de wijngaarden die zich daar tegen aan vleien.
Steil
Veel van de hellingen zijn tamelijk steil. In dit deel van Europa is dat belangrijk, want de hoek van de zon ten opzichte van de helling bepaalt de licht/warmte opbrengst. Die is op veel plekken aan de Ahr optimaal. Doordat de eigenaar van de wijngaard op de foto die geperste schillen van de druiven tussen de rijen uitstrooide ontstond er een prachtig kleurenspel met de herfsttinten op voor- en achtergrond. De herfst aan de Ahr kan heel spectaculair kleuren. De herfst van 2013 was de mooiste die ik ooit zag. Meer lezen over de Ahr, zijn wijnen en wijngaarden doe je hier
Een paard in de wei, beschenen door het rode licht van de opgaande zon.
18-10-2017: Ik maakte de deur van de B&B open en dit was het eerste wat ik zag op de vroege morgen van de achttiende oktober. Het paard bleef geduldig staan totdat ik mijn camera goed had ingesteld om de ochtendsfeer te vangen. Vooral om een grotere scherpte diepte (22 ) te krijgen moest ik de iso waarde wat ophogen naar 640 en ik frunnikte net zo lang aan de witbalans dat de kleuren precies zo waren zoals ze in het echt. Ik vermoedde al dat het een ” beste foto” zou worden. De foto vroeg er om, om op Facebook gezet te worden en dat leverde honderden likes op. We logeerden in Epen omdat we tegen de middag in Valkenburg een oude en geliefde vriendin gingen begraven. Als het leven goed is geweest kan een begrafenis een feestje zijn en dat was het ook.
Met liefde gerestaureerd in de oude stijl
19-10-2017. Authentiek vakwerkhuis met muren van leem en stro en naturel hout. Een fiets tegen de muur, rood hekwerk en kleurige herfst blaadjes op de grond. Pure eenvoud te vinden in Zuid-Limburg.Wij maakten een wandeling door de weilanden en over de paden langs het bos in Epen en wij verbaasden ons over dit verstilde, gave landschap. Vakantieland.
De sfeer van Renoir langs de vijvers in een kuurpark
10-11-2017. Er was nauwelijks wind zodat de bomen in het kuurpark zich helder konden spiegelen in de vijver. De matte herfstkleuren, de Frans blauwe vensters en het ontbreken van beweging riepen herinneringen op aan een tentoonstelling van schilderijen van Renoir die ik ooit in de Tuilerieën in Parijs zag.
Op een rode paddestoel vol met witte stippen
17-11-2017. Een van de zeldzame keren dat ik mijn camera had thuis gelaten kwam ik deze paddestoel tegen in het donkere beukenbos. Omdat het al extreem vroeg donker is waar ik woonkon ik de volgende dag pas op zoek naar de paddestoel. Hij was nergens meer te vinden. De dag er na, alhoewel ik bijna de hoop had opgegeven de paddestoel te vinden, zag ik hem ineens weer. Met de camera bijna op de grond en een radiografisch aangestuurde flitser voor wat invullicht en contrast, geplaatst op een meter of drie afstand kreeg ik dit plaatje. Rood, kleur van gevaar en van liefde en vernietiging, van vuur en brand en vooral ook van dynamiek en kracht. De rode kleur van deze paddestoel is volmaakt. Daar flirt hij mee.
Hij speelt ook een belangrijke rol in mijn leven als opa. Als ik op mijn kleinkindjes moet gaan passen, is dit liedje een echte hit: Op een rode paddestoel vol met witte stippen zat kabouter Spillebeen heen en weer te wippen. Krak zei de paddestoel en met een diepe zucht, twee kabouter beentjes, hoepla in de lucht.
12-2017: December leverde veel mooie plaatjes op, maar geen ‘beste foto’s’.