Zacht eitje?
Pierre is er stipt om half elf.
Hoewel een bezoek aan wijnboeren vaak hetzelfde is,
zijn ze ook altijd weer anders.
Pierre leidt ons rond in zijn wijnmakerij en kelder.
Hij laat ons van de nieuwe jaargang proeven.
“En dat is het dan”, dachten we.
“Willen jullie ook de wijngaard in”, vroeg Pierre.
Bien sûr, zeiden we, hoewel het buiten regende.
De wijnboer wilde kijken wat voor vlees hij in de kuip had.
Waren we zachte eitjes ?
Na een leerzaam bezoek aan zijn Clos Nouveau.
moest één van ons bij hem in de auto.
We gaan naar de cave, zei Pierre.
Maar daar waren we toch al geweest?
Nou nee, daar waren we helemaal nog niet geweest.
Kees op wijnreis
We kwamen in een grot terecht die
boordevol schitterende wijn lag; honderden vaten met de beste Bourgueil.
Overal waar je keek lagen flessen onder een dikke laag schimmel.
“We gaan ze proeven”, zei Pierre,:Clos Nouveau ’13, Clos Nouveau ’14, Clos Nouveau ’15.
Grand Mont ’12, Grand Mont ’13, Grand Mont ’14 en Grand Mont ’15.
“Proeven en niet uitspugen”, zei Pierre.
Het was nog ver voor lunchtijd en de stemming zat er goed in, santé.
Pierre: ” wacht even, voor ik het vergeet”. Gauthier pakt een beschimmelde fles en maak hem, plop, open.
Hij schenkt de glazen tot aan de rand toe vol.
Nondeju
“Nondeju, wat is dit? Hemeltjelief, wat een wijn,
zo zacht als de beste Bourgogne en nog boordevol fruit”.
“Als je het uitspuugt”, waarschuwt Gauthier, “verkoop ik je nooit meer wijn.”
“Alles voor het goede doel”, mompelden we en daar ging-ie:
de lekkerste Loire ooit gedronken: een Grand Mont 1996. Kees op wijnreis.
Misschien een taxi?
Fabrice en zijn vrouw Laurence, ook geen geheelonthoudster,
namen ons mee naar een eenvoudig restaurant.
Het eten was matig maar de wijnkaart briljant.
“En daar gaat het om nietwaar,” zei de wijnboer.
Anderhalf uur later en een fles of wat verder zegt Fabrice:” kom mee,
stap in de auto, we gaan naar mijn cave.”
Misschien moeten we een taxi nemen, opperden wij als brave borsten. Een taxi, in Chinon?
“Aller, dans la voiture” en weg waren we naar weer zo’n geweldige grot.
Na werkelijk van alle vaten geproefd te hebben, dachten we:
“zo het werk zit erop. Lekker tukje doen in het hotel.” |
|
Dat had je gedacht importeurtje
Dat had je gedacht importeurtje, laat maar eens even kijken of je net
zo lang rechtop kunt blijven staan als wij.
Plop, daar werd een witte Chinon, de lekkerste ooit gedronken, geopend.
Pierre: “En dan heb ik hier een Serial Drinker 2014,
en ook de Clos Guillot en de Clos Rougeard moet je proeven.”
Om 18.30, na vier uur proeven, stapten we schoorvoetend in de auto.
“Moeten we misschien dan nu een taxi nemen”, opperden we.
Een extra peut gas was het antwoord.
We waren op weg naar het hotel, we wisten het zeker. Maar wat doet die wijnboer nu?
Opeens trapt hij keihard op de rem, zet de auto in z’n achteruit om met een scherpe
achterwaartse bocht het erf van een ander wijndomein op te scheuren.
“Dit”, zei Fabrice trots, “dit is het domein van mijn leermeester.
Ik zag dat hij er nog was. Kom, we gaan wat proeven”. Het hele circus herhaalde zich.
En ook hier was het nadrukkelijk niet de bedoeling dat er gespuugd werd.
Om acht uur was het dan toch echt wel gedaan, dachten we.
Weer moesten we in de auto. De wijnboer reed nog roekelozer.
“We moeten nog wat gaan drinken bij mijn leermeester thuis”, aldus Pierre.
Daar liggen nog oude flessen Chinon die open waren, maar vooral op moesten.
Piepende banden
Uiteindelijk kwamen we om 22.00 uur met piepende banden bij het hotel tot stilstand.
Na een steak tartaar en een glas Chinon blanc werd het snel donker voor onze ogen.
En dit was pas de eerste dag van de reis. Wat een vak. Wat een werk. Maar iemand moet het doen.
|
|
  
Maar waar doet een mens dat allemaal voor?
Waarom doet een mens dat allemaal voor? Simpelweg om de mooiste wijnen te mogen importeren.
Dat is een gunst. En die gunst moet je verdienen. Ze kijken hoe je bent, hoe je je gedraagt, ook met een slok op.
Ze willen weten of je kinderen hebt. Wat je ouders voor beroep hadden. Ze willen gewoon weten met wie ze zakendoen
en daar hebben ze zo hun aloude methodes voor. Waarschijnlijk zijn we geslaagd voor de test,
want dit is wat we mogen importeren.Allemaal VinNatoir natuurlijk:
Domaine du Bel Air, Clos Nouveau, Bourgueil 2013 € 37,50 Domaine du Bel Air,
Jour du Soif, Bourgueil 2015 € 11,20 De wijnen van Fabrice Gendrot.
Tekst Kees Sterrenburg.
Kees op wijnreis, vind ik een mooi wijnverhaal. Het geeft de sfeer weer die je ontmoet
als je op inkoopreis bent, of zoals ik, onderweg ben voor wijnreportages.
Kees en zijn vrouw Marieke hebben hun zaak een fantastische naam gegeven: De Smaakimporteur.
Ze maken die naam ook waar. Een klant bij Kees krijgt veel wijnsfeer mee geleverd+ wijnproeverijen,
soms in combinatie met een diner bij het bekende restaurant De Garage.
Wil je contact opnemen dan kun je dit doen met dit email adres:
[email protected].
|
|
|
